“Soms zit mijn vrouw te huilen en dan huil ik met haar mee”

 

Deze week bel ik met een meneer die een tijdje geleden contact met me zocht. Hij zorgt voor zijn dementerende partner en wil de zorg van zijn vrouw zoveel mogelijk zelf doen. Ik bel op de dag dat ze 55 jaar getrouwd zijn. “We krijgen bloemen en er komen mensen aan de deur. Maar mijn vrouw begrijpt niet waarom ze komen. Het is zwaar, het blijft lastig en je hebt het maar te doen. Ik raak er gedeprimeerd van. Zorgverleners bellen en bieden hulp aan maar voorlopig wil ik het niet. Ze kan er in de war door raken. Soms zit mijn vrouw te huilen en dan huil ik met haar mee”.

Een andere mevrouw belt en ze is in tranen: “”Ik weet niet hoe dit verder gaat”. Ze is alleenstaand en is angstig voor besmetting. “Het zijn moeilijke dagen en ik zal de hemel danken als het wat rustiger wordt”. Het lukt me om haar te kalmeren en ik druk haar op het hart dat ze terug mag bellen als ze het moeilijk heeft. Bij haar komt nog de thuiszorg. Dit is echter niet bij iedereen het geval. Sommige mensen weren nu de thuiszorg uit angst voor besmetting.

Zomaar twee telefonische gesprekken: oudere alleenstaande senioren en mantelzorgers in een thuissituatie hebben het momenteel zwaar. Respijtzorg is weggevallen en niet iedereen is in staat om te beeldbellen. Ze waarderen het als ik terugbel. Het is voorlopig alles wat we kunnen doen.